We zijn bijna een maand langer in Nederland. Eigenlijk zouden we terug gegaan zijn eind van april. Nog steeds geen zicht op terugkeer naar Ecuador, het land waar we in vier jaar tijd van zijn gaan houden. De mensen in de gemeente die een plaats hebben gekregen in ons hart, kinderen van school waar een band met onze kinderen mee is ontstaan. Het werk wat in ons beider hart veel voldoening geeft.

Terwijl we richting Nederland vlogen, en boven de oceaan vlogen maakte de piloot ons bekend dat we onze gordels om moesten doen omdat er turbulentie aan zou komen. Onze baby Ruchama moest ik wakker maken van haar heerlijke slaapje, nog maar net had ze de slaap gevat en nu moest ze prompt op schoot.

De onzekerheid, hoelang duurt het? En gaat dit wel goed? Blijven alle mensen wel rustig? Zomaar wat vragen die dan door je hoofd gaan. Wat kan je doen op zo`n moment? Bidden.. Bewaart U ons, brengt U ons veilig in Nederland! Help de piloot alstublieft!

In die cockpit zitten de piloten, met man en macht doen zij hun best om het vliegtuig de juiste richting op te sturen. En de mensen in het vliegtuig? Zij kunnen niets, zij moeten zich overgeven aan de wijsheid van deze mannen. Zittend, gordel om en rustig blijven! Vertrouwend dat de mannen weten wat zij moeten doen.

Ook nu terwijl we op de plek zijn waar we voor dit moment geplaatst zijn moeten we vertrouwen dat niets gebeurd bij geval. Maar alles onder Zijn toeziend oog gebeurd. Wat is hier het nut van? En heeft dit een bepaald doel? Zouden we dat doel zien? Of misschien zien wij dat doel wel nooit.

Waar gaat het nu om? Het komt erop aan te leren dat onze levensreis bestuurd wordt, en dat het heen gaat naar een bestemming. Misschien gaat die bestemming met veel hobbels gepaard, misschien weten we niet waar de richting heen gaat. Durfen we ons vertrouwen alleen op Hem te stellen? Wetend dat Hij alle touwtjes in Handen heeft. Ik vind het een hele les. Steeds weer zijn er momenten dat ik graag wil weten hoe de toekomst verder zal gaan. Steeds weer probeer ik toch uit mijn vliegtuigstoel te komen. En probeer ik de besturing over te nemen. Met vallen en opstaan, zo gaat het in mijn leven.

Terug naar de Bijbel, waar Hij zelf uit spreekt. Dat geeft echte rust.

David zegt in Psalm 48 vers 15: Want deze God is onze God eeuwiglijk en altoos; Hij zal ons geleiden tot den dood toe. Mag dat je kracht zijn in tijden van veel onzekerheid!