Tjonge dat was wel heel zwaar om te dragen zeg. Wat knap dat je dat al kunt. Zomaar een complimentje wat zorgt voor groei. En dat brengt me bij de vraag: Hoe is het met jouw draagkracht en draaglast? In onze tuin zie ik er voorbeelden van.

Vorig jaar lag onze Hortensia Annabel met haar bloemen op de grond. De enorme bloembollen waren te zwaar om te dragen. En dat had ik kunnen voorkomen. Daarom heb ik nu in het voorjaar, voordat hij begon te groeien gaas in de grond geplaatst. Zodat de ranke stelen daar later tijdens de bloei steun aan zullen hebben.
Onze klimroos bloeit er vrolijk op los maar heeft wel steun nodig van de schutting. De bloemen zelf staan op stevige stelen. Maar als ik de hele plant midden in de tuin zou zetten. Dan zou hij omvallen door zijn gewicht in de top. Hij zou ook niet groeien zonder steun

Weer andere bloemen bloeien prachtig en kunnen prima zonder steun. Wil dat zeggen dat dit betere of mooiere bloemen zijn? Nee maar ze zijn misschien wel minder kwetsbaar. Ook zijn er bloemen die nogal kunnen woekeren. Als we niet inrijpen dan staat de hele tuin er vol mee. En verdwijnen de andere bloemen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Hierin herken ik dingen vanuit mijn eigen leven maar ook in dat van mijn kinderen. De een komt makkelijker tot bloei dan de ander. Iedere persoon is hierin anders. Als ik bijvoorbeeld kijk hoe onze kinderen leerden fietsen. Dan zie ik daarin grote verschillen. Het ene kind had veel steun en aanmoediging nodig terwijl het andere kind zo wegfietste. En de rest zat daar ergens tussen in. Zou het ook niet zo zijn in Gods Koninkrijk?

Zo is het ene kind ook veel gevoeliger dan het andere. Wat kunnen woorden die zomaar gezegd worden dan soms ook pijn doen. Terwijl de ander daar helemaal geen erg in heeft. Zo weet ik nog hoe ik vroeger Pukkie genoemd werd. Ik vond dat nooit erg omdat ik dacht dat ze me zo noemden omdat ik niet zo groot was. Totdat een van mijn klasgenoten aan mij vroeg: Joh, weet je wel waarom ze je zo noemen? Dat doen ze omdat ze je een hondje vinden wat achter hen aanloopt. Au, toen deed het pijn.

Wat is het makkelijk om mensen te beschadigen. We kunnen zo van onszelf uitgaan. Zonder echt oog te hebben voor de ander, te weten wat de ander beweegt, wat er in de ander omgaat. En waarom doen we dat? Om te laten zien dat onze bloem mooier of beter is? Maar de schoonheid zit toch juist in het verschil. De ene bloem geurt meer dan de ander. De andere bloem bloeit mooier. Sommige heel klein andere heel groot. Maar ook tussen het gras groeien hele kleine prachtige bloemen. Zo op het eerste gezicht zie je ze niet. Pas als je erop gaat letten zie je de schoonheid ervan.
Wat is het belangrijk dat we oog hebben voor al die verschillen. Maar ook dat we eerlijk naar elkaar zijn. En niet achter iemands rug om kletsen. In de Bijbel wordt daar ook tegen gewaarschuwd. In Spreuken 18:8 lezen we dat als we roddelen we daarmee iemand kunnen verwonden tot in het diepst van zijn of haar hart.

We hebben juist de opdracht om kwetsbare bloemen extra steun te geven. Maak eens een praatje met iemand die zich een beetje terugtrekt. Luister ook goed naar wat de ander te zeggen heeft. Moedig iemand aan om te groeien. Oordeel niet over een ander. Maar wees bewogen.

Dit moet ik ook tegen mezelf zeggen. Ook ik heb vaak al zo snel mijn oordeel of mijn mening klaar. Maar het werkt bevrijdend om te bedenken dat mijn oordeel helemaal niet gevraagd wordt. Dat oordeel van ons is eigenlijk als die plant die alles overwoekert. En die plant moeten we grondig aanpakken. En is jouw last te zwaar om te dragen? Zoek dan steun in Jezus. Bij Hem krijg je rust en elke dag kracht om te dragen.