Een paar weken geleden viel me iets op achter in de tuin. Hoog in de boom werd gebouwd aan een nestje. Steeds zagen we een duifje aan komen vliegen met een takje in zijn bek. Er werd net zolang gebouwd tot er een mooi rond nestje was. Prachtig hoe de natuur zijn werk gaat en hoe er voorbereiding getroffen worden voor de komst van nieuw leven. Het nestje was klaar, en moeder vogel kon haar jongen uit gaan broedden. Hoeveel jongen er precies geboren waren konden we niet goed zien. Wel zagen we dat er goed voor de jongen werd gezorgd. Steeds kwam vader of moeder duif aanvliegen met eten in zijn snavel.

Maar toen was het ineens stil achter in de tuin. En toen we goed keken, bleek dat het nestje leeg was. Dit prachtige nestje hoog in de boom was waarschijnlijk overvallen door een roofvogel. De jongen waren opgegeten en er was niets meer van nieuw leven te bekennen.

We zagen alleen nog een prachtig nestje, waar met inspanning van de duifjes aangebouwd was. Maar nu was het verlaten.

Als ik dit beeld uit de natuur zo op mij in laat werken dan moet ik denken aan de bouwwerken uit onze eigen leven. We hebben gebouwd aan een gemeente in Ecuador. We hebben gebouwd aan contacten met mensen. Gebouwd aan vertrouwen. En nu? Hoe zou het zijn met die meisjes van de zondagsschool? Ik weet dat ze het thuis niet makkelijk hebben. Of hoe zou het zijn met die jongere van de muziekgroep? Zou hij niet in zijn oude patroon vallen van depressiviteit?  Wie zouden we straks weer in de kerk zien? Zou er geen roofvogel komen die het nest verstoort en het nieuwe leven wegpikt in de gemeente? Satan is machtig. Dat zijn vragen die je kunnen bezetten in deze periode van crisis.

Het kan ook in jou leven zo gaan. Je bent ergens mee bezig, je bouwt en bouwt en het wordt steeds mooier. Dat wat je voor ogen had, wordt steeds meer realiteit. Je hebt plannen in je hoofd. Zo en zo moet het in de toekomst gaan.

Totdat… er ineens een knak komt in waar je mee bezig bent. Er komt een streep door alles heen. De grond zakt onder je voeten weg. Er is ineens niet veel meer over van dat waar je aan bouwde. Alleen de resten herinneren dan nog aan waar je ooit mee begonnen was.

Wat is het leven eigenlijk? Het leven is zoals dat beschreven staat in Psalm 103. Het is als een bloem, een prachtige bloem. Maar dan komt er een rukwind en de steel knakt. Er is niets meer van over. Dat is het leven.

David schrijft in Psalm 84 ook over vogels die nesten bouwen. De zwaluw en de mus. De zwaluwen hebben zelfs een nestje bij de tempel om hun jongen daar neer te leggen. David heeft een verlangen om de Heere te dienen in Zijn huis. Hij zegt als het ware: Uw altaren zijn het huis en nest waar ik naar verlang. En ik zou zo ook bij U willen schuilen.

Ik denk even terug aan dat nestje in de tuin. Het leek zo prachtig. Maar toen kwam die roofvogel en er was niets meer van over.

Waar bouwen wij ons nest? Bouwen we dat nest wel op een veilige plek? Waar bouwen wij ons leven, onze toekomst op? Zijn onze bouwwerken gefundeerd op de Heere Jezus Christus?