Deze zomer stond onze hele tuin vol met paarse bloemetjes, tot wel 3 meter hoog. De bloemetjes hingen over het pad, omdat ze te zwaar waren om rechtop te blijven staan. Het waren er zo veel dat iedere bezoeker er iets over zei. Tot er iemand was die opmerkte dat deze plant in het najaar tot op de grond afgeknipt moet worden, om te voorkomen dat hij zo groot wordt.

We volgden dit advies dankbaar op. De plant werd tot op de bodem kaal gesnoeid, zodat hij volgend jaar weer mooi tot bloei kan komen. Niet te groot, te aanwezig of te zwaar maar precies zoals we deze plant bedoeld hebben toen we onze tuin lieten ontwerpen.

En ergens in dit proces moest ik denken aan iets anders. Aan Iemand anders. Hoe wij bezig zijn in onze tuin, zo is God bezig in onze levens. Het zette mij stil bij Zijn werk in mijn eigen leven in het afgelopen jaar. Hoe God besloot vrijwel alles waar ik waarde aan hechtte weg te snoeien. Mijn huwelijk leek te stranden, dat ik een eigen huis zou hebben leek een onmogelijkheid, ik verloor het plezier in mijn werk, wekelijkse kerkdiensten gingen niet door vanwege de corona-crisis en een gezellig avondje weg met vrienden zat er niet in. Ineens was ik alleen. Maar ook: alleen met God. En daar liet God zien dat Hij weet waar Hij mee bezig is. Dat Hij ons niet alleen kaal snoeit, maar ook geeft wat nodig is om weer te groeien. Dat we vol vertrouwen in Zijn weg mogen gaan.

Wij leven ons leven zonder God vaak wel ‘goed’. We doen aan zelfontwikkeling, zelfontplooiing, we groeien en we overwoekeren. We zijn stiekem wel trots op hoe we het allemaal doen. Helemaal zelf. We hebben geen God nodig. Wat we niet zien is dat we niet zelf rechtop kunnen blijven staan. Dat we, terwijl we zo focussen op onze eigen groei, anderen geen ruimte geven om te bloeien. Dat we eigenlijk helemaal niet zijn zoals God ons heeft bedoeld toen Hij ons schiep.

En dan is daar het moment dat God gaat snoeien. Hij snoeit niet zoals wij dat hopen, een klein beetje eraf en dan kunnen we er weer even tegenaan. Nee, God is radicaal. Hij snoeit ons kaal. Tot op de bodem. Niet omdat Hij ons wil straffen, maar om ons te laten zien waar we mee bezig waren. Hoe we dachten zonder God te kunnen leven. Hoe we, zonder dat we het zelf merkten, bijna bezweken onder ons eigen gewicht. We moeten onze focus verleggen. Niet: hoe groei ik zo snel mogelijk op de carrière ladder, in deze maatschappij, in mijn eigen positieve denken. Maar: hoe heeft God mij bedoeld toen Hij mij schiep? En pas dan gaan we zien dat we dit niet alleen kunnen. Dat we God altijd nodig hebben. Om ons te blijven snoeien. Elke keer weer opnieuw. Zodat we niet overwoekeren. Het mooie is dat God ons nergens vraagt om het zelf te doen, Hij zegt nooit dat we het zelf maar uit moeten zoeken. Het enige dat Hij van ons vraagt is om ons leven aan Hem over te geven. De controle in Zijn handen te leggen en er op te vertrouwen dat Hij voor ons zorgt. Dat Hij weet wanneer wij gesnoeid moeten worden, en hoe wij gesnoeid moeten worden.

God wil ons niet klein houden. Hij wil dat wij gaan bloeien, maar wel zoals Hij dat bedoeld heeft. Durf jij daarop te vertrouwen?